Εορτασμός της επετείου της 17 Νοέμβρη 1973 (17-11-2016)

Σήμερα στο σχολείο μας τιμούμε και γιορτάζουμε μια επέτειο. Την επέτειο του Πολυτεχνείου, την 17η Νοέμβρη του 1973. Η ημέρα αυτή που θα θυμίζει σ΄ όλους μας πως για τη λευτεριά χρειάζονται αγώνες. Στον αγώνα αυτό τα νιάτα της πατρίδας μας έδωσαν το μεγάλο παρών με επικεφαλής τους φοιτητές του Πολυτεχνείου.

Ένας απ΄ τους σκοπούς της σημερινής γιορτής είναι να μη ξεχάσουμε τι έγινε τότε σαν σήμερα. 

Γι’ αυτό ας γυρίσει η μνήμη μας στο 1973. Μια χρονιά πικρή; η πιο πικρή ίσως της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας που αγκάλιασε Θανάσιμα την πατρίδα μας από το 1967. Η χούντα είχε κουρελιάσει κάθε ιδέα κράτους, κάθε ιδέα δικαιοσύνης, κάθε ιδέα αξιοπρέπειας των πολιτών και ιδιαίτερα των φοιτητών, γιατί ήξερε πώς τα φοιτητικά νιάτα ήταν ο μεγάλος εχθρός της.

Τα βάσανα, οι εξορίες, οι ταπεινώσεις σπάνια έφταναν στο λαό γιατί η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες ήταν στα χέρια της χούντας και σ’ όλα υπήρχε λογοκρισία. Μόνο εκείνοι που ήξεραν από κοντά τα βάσανα των συγγενών και των φίλων τους στην εξορία ή στη φυλακή μπορούσαν να μας πουν για τις ταλαιπωρίες που περνούσε ο λαός μας. Αλλά η πίκρα σιγά – σιγά μεγάλωνε, φούντωσε σαν Θολό κατεβασμένο ποτάμι και έγινε οργή στα χρόνια που κύλησαν.

Και άρχισαν τότε οι πρώτες αντιδράσεις ενάντια στη Χούντα. Οι εργάτες έκαναν, απεργίες, οι σπουδαστές των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έκαναν αποχές μαθημάτων.

Ο λαός της Αθήνας όπως και ολόκληρος ο Ελληνικός λαός, εκτός από ελάχιστους που ήταν προσκολλημένοι στο δικτατορικό καθεστώς της Χούντας, που από καιρό άρχισε να τρίζει, να κλονίζεται, περίμενε τους τελευταίους μήνες πως θ’ άλλαζε η πολιτική κατάσταση της χώρας ύστερα από τα χτυπήματα που δεχόταν καθημερινά. Γιατί επιτέλους ύστερα από τόσα χρόνια και κάτω από την πίεση και την αντίδραση του λαού και λόγω των εσωτερικών της αντιθέσεων η δικτατορία αποφάσισε να φορέσει φιλελεύθερη μάσκα διορίζοντας πρωθυπουργό κάποιο αποτυχημένο πολιτικό. Ο λαός περίμενε και περίμενε, μα η πολυπόθητη αλλαγή, η αποκατάσταση της δημοκρατίας δεν ερχόταν.

Η αγανάκτηση του λαού μεγαλώνει. Τα προβλήματα αντί να λύνονται, πληθαίνουν. Η νεολαία και προπαντός οι φοιτητές, το πιο μαχητικό τμήμα του λαού μας βλέπουν ότι τα αιτήματά τους τα σχετικά με την αποκατάσταση της δημοκρατίας στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τον εκδημοκρατισμό της λειτουργίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος, δεν Θα λυθούν, αν δεν γίνει η πολιτική αλλαγή στην πατρίδα μας.

Για την συγκεκριμένη αυτή αλλαγή ο αγώνας των φοιτητών γίνεται κάθε μέρα και πιο έντονος, και σιγά – σιγά από καθαρά φοιτητικός και συνδικαλιστικός γίνεται αγώνας όλου του ελληνικού λαού, γίνεται αγώνας πολιτικός, γίνεται αγώνας για τα πιο απαραίτητα: 

Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία.

Οι λέξεις αυτές ήταν το σύνθημα που μέσα του κρύβονταν η λύση των προβλημάτων εκείνης της εποχής. Και τα προβλήματα οικονομικά; επαγγελματικά, κοινωνικά απασχολούν όλους τους εργαζόμενους, όλο τον λαό: Κάτω από την φοβέρα της στρατιωτικής δικτατορίας το μόνο που απομένει είναι η διαμαρτυρία. Αρχίζουν τα συλλαλητήρια, απεργίες, στάσεις εργασίας, αποχή από τα μαθήματα. Παντού πρώτοι οι φοιτητές πρωτοστατούν, προετοιμάζουν όλες τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις.

Και φθάνουμε στο Νοέμβρη του 1973 που οι φοιτητές με κέντρο το Πολυτεχνείο Θ’ αρχίσουν ένα αγώνα ενάντια στο καθεστώς της χούντας. Ο αγώνας του Πολυτεχνείου από φοιτητική διαμαρτυρία γίνεται λαϊκό ξέσπασμα για τα όσα υπόφερε ο λαός στα χρόνια της πιο σκληρής δικτατορίας που γνώρισε αυτός ο τόπος.

Στον αγώνα παίρνουν μέρος όχι μόνο φοιτητές, αλλά και η νεολαία όλων των κοινωνικών τάξεων και πολιτικών παρατάξεων: Ξεκινούν ένα αγώνα δύσκολο, μα τους δυναμώνει η πίστη στην ελευθερία και τους στηρίζει ελπίδα πως η δικτατορία δεν μπορεί να μείνει πια πολύ ακόμα και πως θα ξημερώσει για την πατρίδα η πολυπόθητη μέρα της λευτεριάς.

Όπως και άλλες φορές στην ιστορία της πατρίδας μάς, αλλά τώρα περισσότερο από ποτέ, τα Ελληνικά νιάτα φλογισμένα από τον πόθο της ελευθερίας, αδερφωμένα κάνουν έναν αγώνα μέχρι Θανάτου, γιατί όπως πολύ καλά το ξέρουν οι Έλληνες «Η ελευθερία δεν χαρίζεται, κατακτιέται».

Τα ελληνικά νιάτα γι’ άλλη μια φορά έδειξαν ότι ξέρουν ν’ αντιστέκονται στη βία. Έδειξαν ότι ξέρουν να υπερασπίζονται την Ελευθερία που είναι βγαλμένη «Απ’ τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά». Ξεσηκώθηκαν και πάλι για να δικαιώσουν το μεγάλο Εθνάρχη που είπε: «Ένα Έθνος χωρίς επαναστατημένα νιάτα είναι χαμένο», τον Ελευθέριο Βενιζέλο. (πηγή κειμένου εδώ)

Επιμέλεια εορτής:

Νταραχάνη Γρηγορία (Φιλόλογος)

Μπουρουτζήκα Δέσποινα (Φιλόλογος)

Μουσική επιμέλεια: Κριτσωτάκης Γιώργος (Φιλόλογος)